Het werd voltooid in 1964 en is het laatste openbare gebouw van de wederopbouw van de stad en een ander opmerkelijk voorbeeld in Le Havre van religieuze architectuur in beton. Het is de opvolger van een kerk uit 1661, die tijdens de bombardementen van 1944 werd verwoest. De bouw ervan werd toevertrouwd aan Henri COLBOC (tweede Grand Prix de Rome) en begon in 1960. Het dak stelt een open boek voor, de Bijbel, en de klokkentoren (42 m hoog), los van het gebouw, een kaars.
Het gebouw heeft een reeks gebrandschilderde ramen in de bovenste gordel van Jacqueline ARCHEPEL-LELIÈVRE, terwijl die in de twee zijkapellen het werk zijn van Paul MARTINEAU.
Binnen ontdekt u een prachtige reeks gebrandschilderde ramen van de meester-glasartiest Boutzen.
Een groot wandtapijt getiteld Joie Pascale (Paasvreugde) van Geneviève SALLES (kunstenares en adjunct-conservator van het Malraux Museum) siert sinds 1976 de muur achter het koor.
Een curiositeit: in de kerk bevindt zich een steen van het oude stadhuis van Le Havre.
De kerk bewaart ook de "Zilveren Maagd" (in werkelijkheid gemaakt van galvanisatie, gecreëerd naar aanleiding van de wens van de inwoners van Le Havre om hun stad niet bezet te zien door de Pruisen in 1870), priestergewaden, een monstrans die door Napoleon III zou zijn aangeboden, en een altaar van zwart marmer gecombineerd met steen.